کد مطلب:88588 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:402
در حدیثی از امام مجتبی (ع) است: «كلما فی كتاب الله عز و جل من قوله ان الابرار فو الله ما اراد به الا علی بن ابیطالب و فاطمه و انا و الحسین (ع) »، هر جا در قرآن مجید (ان الابرار) آمده، قسم به خدا، اراده نكرده مگر علی بن ابیطالب و فاطمه و من و حسین (ع) را.[1]. بدون شك خمسه طیبه و طاهره از ابرار و از مصادیق روشن و بارز آن هستند، و چنان كه در تفسیر سوره ی دهر آمده، این سوره عمدتا به علی (ع) و فاطمه و حسن و حسین اشاره دارد و 18 آیه ی آن اشاره به فضائل آنهاست، گرچه شان نزول مانع از عمومیت و گسترش مفهوم آیات نمی باشد. البته قابل ذكر است كه گاهی ابرار و گاهی مقربین گفته می شود، ظاهرا نسبت [صفحه 79] این دو عموم و خصوص مطلق است، یعنی هر كسی كه جزو مقربین بود، جزو ابرار است، ولی چنین نیست كه هر كس جزو ابرار (نیكان) بود، به مقام مقربین رسیده باشد، گروه مقربین دسته ای خاص از مومنانند كه برنامه ی اعمال نیكان و ابرار شاهد و ناظرند.[2] و جمله ی معروف هم شاهد این مطلب است كه «حسنات الابرار سیئات المقربین»، كارهای نیك ابرار سیئه (كارهای غیر نیك) مقربین است. یعنی مقربین به چنان مقامی رسیده اند كه اگر اعمال نیك ابرار را انجام دهند، گوئی سیئه ای مرتكب شده و باید استغفار كنند، یعنی اعمال آنها خالصتر و پر قیمت تر از اعمال ابرار باید باشد.
گفته شد كه در آیات قرآن، مثل آیه ی 193 سوره ی آل عمران و آیات 5 تا 22 سوره ی دهر و آیه ی 13 سوره ی انفطار و آیات 19 به بعد سوره ی مطففین سخن از ابرار و مقامات والای آنها است.
صفحه 79.